Chicago Tribune: Holocaust restitution sought for Kraft candy plant in Poland
Holocaust restitution sought for Kraft plant
Nazis seized candy factory from Jewish family in 1939
By Greg Burns | TRIBUNE REPORTER
Kraft Foods entered Poland in the early 1990s, buying a factory that makes the popular Prince Polo chocolate bar, and today its prosperous plant employs 250.
But Kraft Foods Polska S.A. has a history: The same facility in the town of Cieszyn once belonged to a Jewish family, and questions remain about its ownership in the aftermath of Nazi and communist regimes.
On Thursday, Congress is set to take up the latest chapter in Holocaust restitution, through hearings before the House Financial Services Committee on unpaid insurance claims. The testimony, following similar hearings in October, is expected to focus on Poland, among the few European nations with no special legal framework addressing Holocaust claims that amount to billions of dollars.
No Comments
Restytucja mienia żydowskiego i obietnice Tuska by Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Propagowana świadomość Holokaustu według szanowanego izraelskiego pisarza, Boas’a Evron’a „jest oficjalną propagandową indoktrynacją, która zawiera fałszywe slogany i zafałszowany pogląd na świat, który wcale nie ma szerzyć zrozumienia przeszłości, ale ma na celu manipulowanie teraźniejszością.” Logicznie biorąc wiedza o nazistowskim ludobójstwie Żydów powinna powodować w Izraelu opór, przeciwko prześladowaniu Palestyńczyków przez rząd Izraela i skandalicznemu grożeniu mieszkańcom Gazy Holokaustem.
Według Evron’a „pamięć eksterminacji nazistowskiej” obecnie służy „jako skuteczne narzędzie w rękach przywództwa w Izraelu i Żydów zagranicą.” Podstawą tego są dwa dogmaty. Pierwszy, że „Holokaust jest niezaprzeczalnie unikalnym zdarzeniem w historii.” Drugi, że „Holokaust jest skutkiem nieracjonalnej i odwiecznej nienawiści nie-Żydów przeciwko Żydom.”
Obydwa powyższe dogmaty nie istniały na forum publicznym przez wojną 1967 roku, po której to wojnie, dogmaty te, stały się podstawowymi elementami w propagandowej literaturze Holokaustu. Żaden z tych dogmatów nie figurował w uczciwych studiach nad niemieckim ludobójstwem Żydów. Natomiast obydwa te dogmaty wywodzą się ze skrajnych poglądów zawartych w Judaizmie talmudycznym i w Syjonizmie, ale ich nie było n. p. wśród zorganizowanego Żydostwa w USA, w latach powojennych, starało się ono przedstawiać niemieckie ludobójstwo Żydów, jako jedno z tragicznych zjawisk w ogólnoludzkiej historii.
Po wojnie 1967 roku nastąpiła zmiana wśród organizacji żydowskich w USA i przyjęto hasło, że „Holokaust …był wyjątkowy w historii ludzkości.” Historyk David Standard kpił sobie, że wówczas „małe przedsiębiorstw Holokaustu tworzy mit o wyjątkowości doświadczeń żydowskich z energią i pomysłowością religijnych fanatyków.”
Dogmat o wyjątkowości nie ma sensu według profesora Noraman Finkelstein’a autora „The Holocaust Industry: Refleksje nad eksploatacją cierpień Żydów.” W książce tej autor opisuje Elie Wiesel’a, inicjatora zastosowania słowa „Holokaust” jako określenie tragedii Żydów, w czasie wojny jako „błazna nadwornego przemysłu Holokaustu,”( „Resident clown w Holocaust Industry”).
Rząd niemiecki wypłaca odszkodowanie weteranom gett i obozów, tak, że coraz więcej Żydów zgłasza się jako „Holocaust survivors.” Matka profesora Finkelstein’a, która mimo pobytu w obozie niemieckim nie dostała pełnego odszkodowania pobranego na jej konto przez żydowski ruch roszczeniowy, powiedziała: „Jeżeli jest prawdą, że tylu Żydów przeżyło obozy i getta, to ilu Żydów naprawdę Hitler zabił?”
Żydowski ruch roszczeniowy działa na wielką skalę. Dla przykładu: Lawrence Eagleburger, były sekretarz stanu USA, zarabia rocznie 300,000 dolarów jako prezes „Międzynarodowej Komisji do roszczeń asekuracyjnych czasu Holokaustu,” a Saul Kagan rocznie zarabiał 105,000 dolarów jako główny sekretarz „Konferencji Roszczeń,” który został skazany za 33 oszustwa bankowe w Nowym Jorku (po wielu apelacjach nie dostał się on do więzienia).
Aparat szantażu żydowskiego ruchu roszczeniowego, według Finkelstein’a, wymógł na bankach szwajcarskich ponad miliard dolarów w zamian za udowodnioną należność 32 milionów dolarów, po presji pro-żydowskich amerykańskich dygnitarzy, takich jak sekretarz stanu Madeleine Albright i oskarżeniach Szwajcarów o wyjątkową chciwość, dwulicowość, egotyzm, antysemityzm, etc. w prasie w USA.
Dwaj miliarderzy: Edgar Bronfman, prezes Światowego Kongresu Żydów i sekretarz tej organizacji, rabin Izrael Singer, miliarder w handlu nieruchomościami „pertraktowali” z bankierami szwajcarskimi „dla dobra Żydów.” Rabin Singer od lat napada na Polskę i przysięga od wielu lat, że mienie po-żydowskie w Polsce odziedziczą Żydzi, a nie państwo polskie lub Polacy, oraz grozi stałym zniesławianiem Polski i Polaków póki swego celu nie osiągnie.
„Konferencja Roszczeń” jest atakowana w sądach przez okradzionych przez nią na setki milionów dolarów Żydów z Niemiec Wschodnich, a sam Singer w końcu został skompromitowany „dobroczynnością cudzymi pieniędzmi.” Wcześniej, 13 marca, 2000 roku twierdził, że „w Austrii wartość po-żydowskiego mienia wynosi dziesięć miliardów dolarów i że 50% dzieł sztuki w USA pochodzi z rabunku zbiorów żydowskich.” Twierdzenia te spowodowały opinię profesora Finkelstein’a że „żydowski ruch roszczeniowy dostaje obłędu.”
Żydowski ruch roszczeniowy rozpowszechnia wśród Żydów i nie-Żydów oszczerstwa anty-polskie i twierdzi, że Polacy poddali się po jednym dniu walki i nie odegrali żadnej roli w pokonaniu hitlerowskich Niemiec. Natomiast Szwajcarzy jakoby zamykali Żydów „obozach pracy niewolniczej” w czasie wojny.
Typowo rodzina rabina Marvin’a Hier’a pobiera wysokie pensje w sumie 520,000 dolarów, w 1995 roku, według Finkelsteina, w Centrze Simon’a Wiesental’a w Kalifornii. Rodzina ta podnosi swoje dochody za pomocą wystawy „Dachau spotyka Disneyland,” jako skuteczne stosowanie sensacji lunaparku i uczucia strachu u publiczności w celu zbierania pieniędzy. Przypomina to karykaturalną kreskówkę Holokaustu pod tytułem Mysz gdzie Żydów symbolizowały myszy, Niemców koty, a Polaków świnie, co zupełnie nie przeszkadzało Radkowi Sikorskiemu.
Nic dziwnego, że na takim tle, 12 marca, 2008 były marszałek Sejmu Ludwik Dorn odniósł się z rezerwą do problemu restytucji mienia żydowskiego w Polsce. Ludwik Dorn wyraził opinię, że obietnica przeprowadzenia reprywatyzacji złożona przez Donalda Tuska środowiskom żydowskim w USA, nie była ani symbolicznie ani politycznie najlepszym posunięciem.
Uważam, że na tle zniszczeń wojennych, jakim uległa Polska, nie ma powodu dawania pierwszeństwa Żydom przed nie-Żydami w regulowaniu roszczeń w sądach polskich. W żadnym wypadku skompromitowany żydowski ruch roszczeniowy organizacji żydowskich w Ameryce nie powinien otrzymywać ani pieniędzy ani żadnych tytułów własności i zobowiązań od władz polskich, którym grozi zdominowanie przez wierzycieli żydowskich i Izrael.
Prof. Iwo Cyprian Pogonowski
Iwo Cyprian Pogonowski
Born Sept. 3, 1921
Lwów, Poland
in Dec 1939 left Warsaw. Dec 30, 1939 arrested by Ukrainians serving the Gestapo in Dukla, then transferred to Barwinek, Krosno, Jaslo, Tarnów, Oswiecim, arrived in Oranienburg-Sachsenhausen on Aug. 10, 1940.
April 19, 1945 started on the Death March of Brandenburg from Sachsenhausen; escaped gunfire of SS-guards and arrived to Schwerin and freedom on May 2, 1945.